کنجد

 

کنجد یکی از قدیمی ترین گیاهان زراعی روغنی جهان است و از زمان های قدیم در ایران کشت می شود و زمانی از صادرات مهم کشور به شمار می رفت. کشت کنجد در مناطق گرمسیری کشور مانند استان های خوزستان، سیستان و بلوچستان، جیرفت و فارس متداول است و در استان مازندران هم به دلیل تنوع کشت، کنجد به صورت زراعت اصلی در بهار و یا به صورت کشت مخلوط همراه با پنبه در بهار و همچنین به عنوان کشت دوم بعد از برداشت غلات بسیار مورد توجه کشاورزان منطقه می باشد و از سوی دیگر کاربرد روزافزون روغن استحصالی از این گیاه در صنعت موجب افزایش تقاضا جهت افزایش سطح زیرکشت آن می باشد.

ادامه نوشته

باریجه

 

Flora gumsa bios

        

گیاه باریجه را در بعضی از مناطق ایران قاسنی یا قسنی می گویند.

باریجه گیاهی است پایا و دائمی از خانواده ی چتریان که دارای ساقه ی ضخیم به ارتفاع یک تا دو متر است. برگ های آن به رنگ سبز مایل به خاکستری می باشد. میوه های باریجه بیضی شکل و دراز است و ریشه آن غده ای و بزرگ می باشد. در ساقه این گیاه مجاری ترشحی متعددی وجود دارد، شیره ای که از تیغ زدن ریشه و ساقه گیاه بدست می آید (( باریجه )) نام دارد که مصارف صنعتی و درمانی زیادی دارد.

تکثیر باریجه معمولاً با بذر صورت می گیرد، بذر پس از رسیدن که فصل آن معمولاً اواخر تیرماه تا اوایل مرداد ماه است، بر زمین ریخته شده و پائیز و زمستان را به حالت خواب گذرانیده و در بهار با مساعد شدن شرایط رشد شروع به رویش می نماید. باریجه گیاهی است که در تمام طول عمر خود تنها یک با به گل می نشیند و بذر تولید می کند و بعد از آن گیاه خشک شده و ریشه پوسیده و از بین می رود.

ادامه نوشته

گالگا

گالگا

نام علمی: Galega officinalis L

نام انگلیسی: Goat's rue

گالگا در طب سنتی بسیاری از کشورهای اروپایی به عنوان گیاهی که باعث کاهش قند خون می شود٬ مورد استفاده قرار می گیرد. این گیاه نیز باعث تحریک تولید شیر در مادران شیرده می شود. از این رو در بسیاری از کشورها به همین منظور مورد استفاده قرار می گیرد و نام علف شیر یا علف شیر آور را برای آن انتخاب کرده اند.

مواد موثره موجود در پیکره رویشی این گیاه٬ قند خون را کاهش می دهد و برای درمان دیابت مورد استفاده قرار می گیرد. مصرف این گیاه نه تنها سبب افزایش متابولیسم گلوکز می شود بلکه در سوخت و ساز چربیها و پروتئین ها موثر است. به لحاظ استفاده دارویی از گالگا این گیاه در سطح کم و بیش وسیعی در کشورما کشت می گردد.

ادامه نوشته

Aloe Vera

صبر زَرد

شاخه : گیاهان گلدار

رده : تک لپه ای ها

راسته : مارچوبه‌ای‌ها (Asparagales)

 تیره : سریشیان (Asphodelaceae)

این گیاه بومی آفریقای شمالی و شرق آفریقا است.

                 

Aloe Vera به عنوان يك گياه طبی سابقه طولانی دارد و قدمت استفاده از آن به سال 1750 قبل از ميلاد مسيح (ع) برمی گردد. امروزه اين گياه در اغلب مناطق نيمه گرمسيری و گرمسيری از قبيل منطقه كارائيب، جنوب ايالات متحده، آمريكای لاتين و خاورميانه می رويد. بسياری از مردم نيز اين گياه را در گلدانهای كوچک در منازل خود به منظور درمان سوختگيها و بريدگيهای جزئی پرورش می دهند.

ادامه نوشته

اسطوخودوس ( لاواندر)

 

نام انگلیسی: Lavender

نام علمی: Lavandula

       

 

                      

اسطوخودوس كلمه يونانی است، يعنی حافظ الروح، در زبان فارسی دری به آن شاه سپرم و در زبان عربی انس الروح می گويند.

اسطوخودوس در بیشترنقاط دنیا به حالت خود رو می روید، مخصوصاً در جنوب فرانسه، مناطق مدیترانه و تورنتو به مقدار زیاد وجود دارد و بسته به شرایط محیط و خاک به شکل های مختلف ظاهر می شود.

 

ادامه نوشته

همه چیز در مورد انگور و کشمش

                                                       

مقدمه:

مواد غذائی به قسمتهائی از بدنه ی گیاهان و نسوج حیوانات اطلاق می شود که برای انسان قابل خوردن بوده و معده و روده ی بشر توانا به هضم و جذب آن باشند. البته تمام مواد گیاهی و حیوانی قابل خوردن نیستند و بشر در درازای تاریخ زیست خود پی به وجود بخشهای سودمند آنها برده است. بنابراین تنها قسمتها مفید و قابل هضم آنها خوراک انسان را تشکیل می دهند تمام مواد غذائی، از عسل گرفته تا حنظل را می توان خورد. اما هر غذائی بسته به مقدار وزن و حجم آن می تواند غذا، دارو و یا سم باشد. مثلاً آرسنیک، مقدار بسیار کم آن در غذای روزانه ی ما هست. در صورت لزوم و برای درمان، مقداری بیشتر را می توان با تجویز پزشک خورد. اما اگر بیشتر خورده شود، زهر کشنده ای است. حتی میوه ی مفیدی مانند پرتقال نیز از این قاعده مستثنی نیست. به این ترتیب تمام خوراکیها برحسب میزان مصرف، هم غذا، هم دوا و هم زهر هستند.

پس سم مطلق وجود ندارد و هر ماده ی خوراکی برحسب میزان مصرفش می تواند مسموم کننده باشد. هر غذائی که از میزان معین بیشتر خورده شود، برای بدن قابل تحمل نیست و خاصیّت سمی پیدا می کند چه باید خورد؟ بدن انسان دارای بخشهای متفاوت اعضای گوناگون است که هر عضو ضمن آنکه وظیفه ی خاصی دارد، در ضمن انجام وظایفش، موادی را می سازد و ترشح می کند که برای ادامه ی زیست، وجودش الزامی است. عناصرلازم برای تولید این ترشحات را بدن از غذاهائی که می خوریم می گیرد. پس خوراک ما باید به گونه ای کامل و تکمیل باشد که تمام عناصر لازم برای گردش زندگی را در خود داشته باشد. هریک از این فلزات و شبه فلزاتی که در درون سلولهای زنده وجود دارند و ادامه ی زیست را باعث می شوند، کمبود و یا نبودشان دربدن، سبب تولید بیماری های گونا گون می  شود که پزشک مجبور خواهد شد جبران آن را با دارو میسر سازد. پس چه بهتر پیش ازآنکه چنین اتفاقی بیفتد، با خوردن غذای خوب و مناسب از ناخوشی پیش گیری کنیم. به همین ترتیب باید گفت که غذای کامل به آن معنا که مثلاً یک خوراک مانند شیر و یا تخم مرغ غذای کامل باشد وجود ندارد. یعنی نمی  توان تنها با شیر و یا خاویار و یا تخم مرغ به این علت که مواد لازم برای رشد جنین را درخود دارند، زندگی کرد. بلکه غذا ضمن تازه بودن و سالم بودن، باید از تنوع و گونه گونی نیز برخوردار باشد.

 

ادامه نوشته

رزماری

رزمــاری

رزماری، برگ و سرشاخه‌های گلدار خشک شدۀ گیاه Rosmarinus officinalis از خانوادۀ نعناعیان (Lamiaceae) است که حداقل دارای 1 درصد (حجم/وزن) روغن فرار می‌باشد.

                        

نامهای گیاه:

لاتین: Rosmarinus officinalis

فارسی: رزماری، رومارن

عربی: اکلیل الجبل، حصالبان، حصالبان اکسیر

انگلیسی: Rosemary, Common Rosemary, Moorwort, Herb of memory

آلمانی: EchterRosmarin, Anthoskraut, krankrautblatter, kranzenkrautblatter

فرانسه: Romarin, Rose marine, Herbe aux couronnes, Feuilles de Rosmarin

 

ریخت شناسی:

گیاه معطر بوته‌ای و پایا، با شاخه‌های بالارونده، که ارتفاع آن به 2 متر می‌رسد. برگها باریک با انتهائی بدون نوک و سوزنی‌شکل (نازک)، گلها به رنگ سبز تیره و به ندرت صورتی یا سفیدرنگ می‌باشد.

اندام داروئی: برگ و سرشاخه‌های گلدار گیاه، اندام داروئی رزماری را تشکیل می‌دهد

                                            

زمان جمع‌آوری: برگ و سرشاخه‌های گلدار گیاه رزماری هنگام شروع باز شدن گلها و در فصول بهار و تابستان جمع‌آوری می‌گردد .

دامنۀ انتشار: پرورش گیاه رزماری در بیشتر نواحی ایران معمول می‌باشد. پرورش‌دهندگان عمدۀ گیاه رزماری را در دنیا کشورهای شمال آفریقا خصوصاً مراکش و تونس و کشورهای جنوب اروپا خصوصاً اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، یوگسلاوی و آمریکا تشکیل می‌دهند.

مواد متشکله: مادۀ متشکلۀ اصلی برگ و سرشاخه‌های گیاه رزماری را روغن فرار تشکیل می‌دهد فارماکوپۀ گیاهی بریتانیا میزان روغن فرار رزماری را 1% حجم در وزن ذکر کرده است، ولی میزان روغن فرار این گیاه در نقاط مختلف دنیا بین 5/0 تا 5/2 درصد گزارش شده است.

عمده‌ترین ترکیبات موجود در روغن فرار گیاه را 1و8 ـ سینئول (1,8 - cineol)، بورنئول (Borneol)، کامفر (Campher)، بورنیل استات (Bornyl acetate)، آلفاپی‌نن (α - pinene) و –B پینن تشکیل می‌دهند که بسته به شرایط جغرافیائی محل کشت گیاه، میزان و درصد هریک از این مواد متغیر می‌باشد.

سایر ترکیبات طبیعی موجود در برگ و سرشاخه‌های گلدار رزماری شامل این دسته‌ها می‌شود:

فلاونوئیدها مانند جنکوانین (Genkwanin) و لوتئولین (Luteolin)، اسیدهای فنلی مانند اسید رزمارینیک (Rosmarinic acid)، دی‌ترپن‌ها، تری‌ترپن‌ها، تانن‌ها، مواد تلخ، رزین، ساپونین، پروتئین، چربی، کربوهیدرات، فیبر، برخی املاح و ویتامینها.

                      

موارد استعمال: از رزماری به صورت خوراکی در درمان اضطراب، سردرد، میگرن، فشار خون، نفخ و بی‌اشتهائی و به صورت موضعی بعنوان مسکن موضعی در درمان دردهای عضلانی و بیماریهای روماتیسمی استفاده می‌شود. همچنین بعلت عطر و طعم مناسب در صنایع آرایشی ـ بهداشتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. روغن رزماری یک روغن محرک است و از نظر رایحه و اثر، گرم و نافذ می‌باشد. اثر محرک رزماری روی سیستم اعصاب مرکزی بسیار برجسته است. مصرف رزماری چون موجب سهولت ترشح و دفع صفرا می‌شود از این جهت از آن در بیماریهای یرقان و نارسائی اعمال کبد استفاده بعمل می‌آورند. مصرف رومارن در موارد ضعف عمومی، خستگی مفرط و بیحالی بیمار در دوران نقاهت مفید تشخیص داده شده است.

 

ادامه نوشته

حمام زیبایی

حمام های زیبایی با گیاهان دارویی:

 

 

 

            

 

 

بهداشت و زیبایی و زیباسازی مانند علم پزشکی روز به روز بیش تر به سوی گیاه درمانی می رود. این تمایل به دلیل کشفیات جدیدی است که در زمینه ی بیوشیمی و فیزیولوژی عناصر جدا شده از گیاهان دارویی به وقوع پیوسته است.

گیاهان دارویی منبع سهل الوصولی از مواد بسیار موثری هستند که ترکیباتشان شبیه موادی است که در متابولیسم بدن انسان بکار رفته است بنابراین به سادگی به وسیله بدن انسان قابل جذب هستند. این مواد، برخلاف مواد تولید شده از طریق سنتزهای شیمیایی، به ندرت اثرات جنبی" به عنوان مثال ایجاد حساسیت" از خود بر جای می گذارند.

اکثر مواد مصنوعی در واقع نه در متابولیسم بدن شرکت می کنند و ند در ترمیم و بازسازی سلول ها و بافت ها. ومصرف طولانی آنها حتی ممکن است باعث مسمومیت یا فعل و انفعالات سمی در سطح پوست شود. بر عکس تمام عناصر گیاهی ( ماده ی ملونه ی پوست، آنتی بیوتیک ها، هورمون ها، تانن ها ) در اشکال مختلف (کرم، ماسک، لوسیون های تقویتی و غیره) از خود اثرات درمانی مناسبی نشان می دهند.

مواد گیاهی زیبایی را می توان به صورت خارجی یا داخلی مصرف کرد. چیزی که نشانگر اصل فیزیولوژی زیبایی است بستگی به وضعیت سطحی پوست و طبقه زیرین آن  و ناخن، مو و مژه و حالات کلی بدن و متابولیسم و خصوصاً وضع کارکرد سیستم هاضمه، تعادل سیستم عصبی و گردش خون دارد. و معنای آن این است که این دور در انتها بستگی به تعادل سیستم هورمونی بدن دارد.

بنابراین شرط اول برای این که درمان زیبایی موثر واقع شود، این است که شخص به متابولیسم صحیح دست بیابد و در تغذیه خود از مواد گیاهی مصرف کند و از مصرف الکل، دخانیات، غذاهای پر ادویه خودداری ورزد. چون جوشانده ها روی متابولیسم اثر می گذارند و کار سیستم هاضمه را تنظیم نموده سیستم اعصاب نباتی را آرام می کنند، طبیعتاً اثرات مثبتی بر زیبایی نیز دارند. در این مورد از مواردی نظیر عصاره و شیره گیاهان تازه و برخی مواقع جوشانده ( گیاه بابا آدم، کارلین، الکمی، کرفس و...) استفاده می شود.